‘σε ποιο μέρος έχεις βγάλει αυτές τις φωτογραφίες; ρώτησε την Τζένη η φίλη της, στο Πεδίο του Άρεως στην Αθήνα  απάντησε η Τζένη

Μα για  αυτό το μέρος έχω ακούσει διάφορα και άσχημα σχόλια’

Σάββατο πρωί ανάμεσα στις καταπράσινες διαδρομές Εμείς απολαμβάναμε την προπόνησή μας.  Τελικά δεν χρειάζεται να αλλάξεις τη θέση ή την εικόνα που ο καθένας έχει διαμορφώσει και  πρεσβεύει στη ζωή του για ανθρώπους ή καταστάσεις αφού ο ίδιος δεν το θέλει, απλά σκέφτεσαι πόσο μικρός είναι ο  ορίζοντας των  αναζητήσεών του.

Το Πεδίο του Άρεως  ο δεύτερος μεγαλύτερος χώρος πρασίνου στην Αθήνα μετά τον Εθνικό Κήπο για πολλά χρόνια  λειτούργησε σαν χώρος του  πνεύματος και της τέχνης. Ιστορικά  από το 1950 στο θέατρο του  θερινού  αναψυκτήριου  Άλσος’  ανέβηκαν οι καλύτερες επιθεωρήσεις της εποχής με διάσημους καλλιτέχνες. Την ίδια περίπου εποχή άνοιξε και το αναψυκτήριο Green Park.  Στο χώρο του οι θαμώνες απολάμβαναν την δροσιά μαζί με  επιμελημένα καλλιτεχνικά  προγράμματα. Στο Πεδίο του Άρεως λειτούργησε  από το 1955  μέχρι το 1967 και το  Λαϊκό Θέατρο του Μάνου Κατράκη.

Δεκαετία του 1970 το Πεδίο του Άρεως  φάνηκε στα μάτια μου ξεχωριστό, ένα κήπος γεμάτος ομορφιά, παρέες  ανθρώπων,  παιδικά καρότσια πρωί και απόγευμα,  παιδιά που έπαιζαν χωρίς ιδιαίτερες προφυλάξεις, παρέες που μιλούσαν μεταξύ τους, άνθρωποι που έλεγαν καλημέρα, καλησπέρα ο ένας στον άλλο, η αγαπημένη μας βόλτα.

Δεκαετία του 1980 μια άλλη εικόνα, το Πάρκο έγινε το σημείο συνάντησης μιας νέας κοινωνικής μόδας  ή ανάγκης ;  το πρωτοποριακό πρόγραμμα του Δήμου Αθηναίων  Άθληση για Όλες  τις ηλικίες,  με το γνωστό ‘Τρέξιμο’ περισσότεροι από 350 άνθρωποι όλων των ηλικιών ξεκίνησαν με τις συμβουλές προπονητών να αθλούνται, να γυμνάζονται υπαίθρια, χειμώνα καλοκαίρι, και έτσι ο χώρος τώρα έγινε σημείο αναφοράς και εξέλιξης για Όλους μας,  κάποια στιγμή σταμάτησε το πρόγραμμα του Δήμου Αθηναίων, όμως  ένας πυρήνας ξεπήδησε, ο ερασιτεχνικός  Σύλλογος ΄ Φειδιππίδης΄ που συνέχισε το ίδιο Πρόγραμμα με την οικονομική συμμετοχή των μελών του, εκτός από τα πρωινά του Σαββάτου και της Κυριακής  τις υπόλοιπες ημέρες της εβδομάδας συναντιόμαστε τα απογεύματα και τρέχαμε μόνοι μας ή με παρέα.  Αρκετοί άνδρες ελάχιστες γυναίκες.

Οι επόμενες δεκαετίες πέρασαν μέσα σε ένα κλίμα επαναπροσδιορισμού του χώρου, μελέτες, έργα ημιτελή, χριστουγεννιάτικες, πασχαλινές  αγορές,  εκθέσεις βιβλίων και  λουλουδιών,  και , ξαφνικά μια εγκατάλειψη του χώρου, δεν  υπήρχαν φύλακες, κηπουροί, τα καλοκαίρια φυτά και  δέντρα λιμοκτονούσαν για λίγο νερό. Περίοικοι κάθε απόγευμα με κουβάδες πότιζαν τα μικρά φυτά, σήμερα χαίρομαι γιατί βλέπω τα «φυτά αυτά» που έχουν θεριέψει και είναι πανέμορφα  στο δρόμο που περνά έξω από το θέατρο Άλσος.

Η σχετική ανάπλαση κράτησε περίπου τρία χρόνια μείναμε  μακριά από την αγαπημένη μας δραστηριότητα το τρέξιμο, κάπου χάθηκε η συνοχή της ομάδας. Αφού τέλειωσαν τα έργα παραδόθηκε στους πολίτες της Αθήνας ένα λουλουδιασμένο πάρκο με ξεχωριστές γωνιές όασης.  Μια εικόνα  που κράτησε για μερικούς  μήνες. Ξαφνικά το Πεδίο του Άρεως έγινε στέκι για κάθε λογής παραβατικότητα. Έγινε ακόμη και υπαίθρια κατοικία  των λαθρομεταναστών που μέσα στις πυκνές φυλλωσιές των δέντρων έβρισκαν καταφύγιο. Τώρα ελάχιστοι τρέχαμε, μιλούσαν για νυκτερινές καταστάσεις που έκαναν επικίνδυνη την παρουσία μας εκεί,  περισσότερο από δέκα χρόνια  το Πεδίο του Άρεως εγκαταλείφθηκε, δεν πρόσφερε τίποτα το ιδιαίτερο στους πολίτες της Αθήνας. Ούτε το πράσινο για το οποίο ήτανε κάποτε τόσο γνωστό. Εμείς όμως σε ώρες που νοιώθαμε ασφαλείς πηγαίναμε για την αγαπημένη μας δραστηριότητα, το τρέξιμο.

Τα τελευταία χρόνια η κατάσταση άρχισε να αλλάζει, έχει γίνει μεγάλη προσπάθεια για την ανάπλασή του που συνεχίζετε ακόμη. Παραδόθηκε στους πολίτες ένα Πάρκο καλύτερο από κάθε άλλη φορά. Γέμισε πάλι κόσμο, πολύχρωμο κόσμο, παιδιά και Δρομείς που έχουν γίνει πολλοί, όλες τις ώρες της ημέρας στους δρόμους και τα παγκάκια ακούγονται πάλι ανθρώπινες φωνές.

Για το Σύλλογό μας  η γειτονιά μας  μεγάλωσε, η αυλή μας έγινε καταπράσινη, το Πάρκο το αγαπημένο Πεδίο του Άρεως λουλουδιασμένο, δροσερό μας ανακουφίζει και μας γεμίζει ενέργεια για να συνεχίσουμε στους δρόμους της ζωής μας.

Τρέχοντας τις διαδρομές του Πάρκου από το 1981 συνεχίζω ακόμη και σήμερα μαζί με την αγαπημένη Ομάδα των Δρομέων του ΣΔΥ  Αθήνας να τρέχω ανάμεσα στα ανθισμένα φυτά, τα δέντρα τις μυρωδιές και τα τιτιβίσματα των πουλιών και τις περίεργες κραυγές των παπαγάλων.

Ελένη Μπερτσάτου